فرآیند UCT در سیستم تصفیه دانشگاه کیپ تاون (آفریقای جنوبی) ابداع شد. این فرآیند برای کمینه سازی اثر نیترات در فاضلاب های ضعیف تر در ورودی ناحیه تماس بی هوازی توسعه داده شد. میزان نیترات در ناحیه بی هوازی برای کارایی حذف بیولوژیکی فسفر یک عامل بحرانی است. فرآیند UCT مشابه فرآیند A2/O است اما دو تفاوت با آن دارد. لجن فعال برگشتی به جای ورود به ناحیه هوادهی، به ناحیه انوکسیک بازچرخش شده و بازچرخش داخلی از مرحله انوکسیک به مرحله بی هوازی انجام می شود. با برگرداندن لجن فعال به مرحله انوکسیک، ورود نیترات به مرحله بی هوازی منتفی شده که به موجب آن برداشت فسفر در مرحله بی هوازی بهبود می یابد. این شکل بازچرخش درونی باعث افزایش مصرف مواد آلی در مرحله بی هوازی می شود. مایع مخلوط حاصل از مرحله انوکسیک حاوی مقدار قابل توجهی BOD محلول بوده اما نیترات کمی دارد. بازچرخش مایع مخلوط انوکسیک شرایط بهینه برای برداشت تخمیری در مرحله بی هوازی را فراهم می آورد. چون غلظت مایع مخلوط کمتر است، در ناحیه بی هوازی زمان ماند در این مرحله باید بیشتر از زمان ماند مورد استفاده در فرآیند فورداکس و بین 1 تا 2 ساعت باشد. میزان بازچرخش مایع مخلوط به ناحیه بی هوازی معمولا 2 برابر میزان جریان ورودی است. در فرآیند UCT اصلاح شده نشان داده شده در شکل دوم، لجن فعال برگشتی به یک رآکتور انوکسیک که جریان بازچرخش درونی حاوی نیترات را دریافت نمی کند، وارد می شود. نیترات در این حوضچه احیاء شده و مایع مخلوط خروجی از رآکتور به طرف یک حوضچه بی هوازی برگشت داده می شود. حوضچه انوکسیک دوم به دنبال حوضچه انوکسیک اول قرار داده شده و جریان حاوی نیترات بازچرخش شده از جوضچه هوادهی را دریافت می نماید که بخش عمده حذف نیترات فرآیند در این واحد انجام می شود.