اولین فرآیند پیش انوکسیک BNR یک فرآیند انوکسیک-هوازی متوالی بود که توسط لادزاک –اتینگر (1962) معرفی شد. فاضلاب ورودی به یک ناحیه انوکسیک وارد می شد که به دنبال آن یک ناحیه هوازی قرار داشت. این فرآیند متکی بر بازچرخش نیترات تشکیل شده در ناحیه هوازی به همراه RAS به ناحیه انوکسیک است. چون نیترات فقط از طریق RAS به ناحیه انوکسیک تزریق می شود، دنیتریفیکاسیون به میزان قابل توجهی به وسیله نسبت RAS محدود می شود. اگرچه، اخیرا این فرآیند با نسبت های بالای RAS به کار برده شده است تا از بالا آمدن لجن در زلال سازهای ثانویه در اثر دنیتریفیکاسیون، جلوگیری شود.
یکی از متداول ترین فرآیندای BNR مورد استفاده، فرآیند اصلاح شده لادزاک اتینگر (MLE) است. بارنارد (1973) فرآیند لادزاک-اتینگر را با افزایش میزان بازچرخش داخلی با هدف افزایش ورود نیترات از ناحیه هوازی به انوکسیک اصلاح نمود. در این طرح هم سرعت دنیتریفیکاسیون و هم کارایی حذف نیتروژن افزایش یافت. نسبت جریان بازچرخش داخلی (جریان برگشتی تقسیم بر میزان جریان ورودی) معمولا در گستره 2 تا 4 قرار دارد. در صورت وجود BOD ورودی و زمان تماس انوکسیک کافی هنگام تصفیه فاضلاب شهری این نسبت های بازچرخش منجر به ایجاد غلظت متوسط NO3-N خروجی معادل 4 تا 7 میلی گرم بر لیتر می شود. فرآیند MLE با تاسیسات لجن فعال موجود بسیار قابل انطباق بوده و به آسانی می تواند استاندارد خروجی کمتر از 110 میلی گرم بر لیتر نیتروژن کل را تامین کند.
نسبت BOD/TKN معادل 4 به 1 در جریان فاضلاب ورودی معمولا برای احیاء موثر نیترات به وسیله فرآیندهای پیش انوکسیک کافی است. زمان ماند معمول در حوضچه انوکسیک فرآیندهای MLE از 2 تا 4 ساعت متغیر بوده، اما وقتی ناحیه انوکسیک به 3 یا 4 مرحله قرار گرفته به صورت سری تقسیم می شود. سرعت کینتیک دنیتریفیکاسیون افزایش یافته و کل زمان ماند مورد نیاز ممکن است 50 تا 70 درصد فرآیند یک مرحله ای باشد. در نوع دیگر فرآیند اصلاح شده MLE به نام Emle از یک سری حوضچه های انوکسیک – هوازی اضافی برای بالا بردن میزان حذف نوترینت ها استفاده می شود.