آلودگی های ناشی از یون های فلزات سنگین موجود در پساب واحد های آبکاری از مهمترین و خطرناک ترین آلوده سازهای محیط زیست می باشد که در صورت عدم حذف آنها ضمن ورود به آبهای سطحی و زیرزمینی موجب تشکیل کمپلکس های سمی شده و خطرات بالقوه ای را برای انسان و اکوسیستم ایجاد می نماید. مشخص ترین منبع ورود آلودگی در پساب مراکز آبکاری، ناشی از لایروبه ها در وان های شستشو و آبکاری در مراحل مختلف است. میزان آلودگی ناشی از این منبع، به عواملی از قبیل طراحی سیستم، شکل و اندازه قطعات، غلظت محلول آبکاری و غیره بستگی دارد. اگرچه حجم فاضلاب در هر یک از کارگاه های آبکاری نسبتا کم است، ولی به علت وجود فلزات سنگین در آن بسیار سمی است. در صنایع آبکاری، 82% آب مصرفی برای شستشو و آبکش نمودن قطعات آبکاری شده مصرف می شود.
مشخصات کیفی فاضلاب صنعتی واحدهای آبکاری از نظر غلظت فلزات سنگین و یون های سیانور در جدول زیر نشان داده شده است.
تصفیه فاضلاب آبکاری
در تصفیه فاضلاب آبکاری، بایستی سه مرحله عملیات تصفیه سیانور، تصفیه شیمیایی کروم (احیای کروم) و خنثی سازی شیمیایی صورت پذیرد.
متدوال ترین روش شیمیایی برای کاهش و یا حذف سیانید از پسابهای صنعتی، اکسیداسیون سیانید در محیط قلیایی می باشد. روش های دیگری نیز مانند حذف بیولوژیک و فتوکاتالیتیک نیز می توان نام برد.
فرایند تصفیه شیمیایی کروم بر مبنای احیای کروم شش ظرفیتی به کروم سه ظرفیتی در یک محیط اسیدی و سپس ترسیب هیدروکسیدی فلزات به کمک شیرآهک و یا سود است.
پس از خنثی سازی سیانور (اکسیداسیون سیانور) و کروم (احیای کروم) با استفاده از مواد خنثی ساز سود و یا آهک و تنظیم PH از 7.5 تا 8، عملیات تصفیه کامل میشود. محلول خنثی شده می تواند به صورت ثقلی ته نشین شود. رسوبات هیدروکسیدی فلزات نیز به همراه سولفات کلسیم ته نشین می گردد. امروزه رسوبات حاصل از فرآیند تصفیه که حاوی هیدروکسید فلزات سنگین می باشند بازیافت و در صنعت مورد استفاده مجدد قرار می گیرند.